6 Aralık 2008; günlerden cumartesi... Sabahın erken saatleri; henüz gün ağarmamış bile… Uyku tutmuyor bir türlü… Yanı başımda, hayatı/ hayatımı paylaştığım adam; mışıl mışıl uyuyor.
İçimde birinin varlığını öğrendiğim “o gün” geliyor aklıma ve boğazıma bir yumru oturuyor, nefes alamıyorum, göz pınarlarım doluyor...
Bir an evvel testi yapmak için yanıp tutuşuyorum. Onun uyanmasını bekliyorum bir süre; uyandırmaya kıyamıyorum… Lakin daha fazla beklemek imkansızlaşıyor geçmek bilmeyen dakikalarla birlikte. Akreple yelkovan mıhlanıp kalmış sanki olduğu yere…