Çocuklar ve anne-babalar aynı sözcüklere oldukça farklı anlamlar yükleyebilirler.
Örneğin “Odanı topla” dediğinizde; siz “Oyuncaklarını topla, elbiselerini kaldır, yatağını düzelt” demek istersiniz, çocuğunuz ise “Her şeyi dolabın içine ya da yatağın altına tık” anlamını çıkarabilir.
Özellikle küçük yaştaki çocuklarla konuşurken, belirsiz ifadelerden kaçınmak gerekir. Eleştirmek yerine çözüm önerisi ile yaklaşma yolunu denemek de işbirliğinizi arttıracaktır.
“Güzel dur, iyi davran.” Sandalyede sessizce oturur musun?”
“Odanı temizle.” Kitaplarını rafa, oyuncaklarını kutusuna, kıyafetlerini dolabına koy.
“Aranızda paylaşın.” Kavga etmeden sırayla yapın. Bir sen, bir o.
“Gitme zamanı deyince hazır ol.” Gitme zamanı deyince ayakkabılarını ve paltonu giyip arabaya binmeni istiyorum.
“Yemeğini unutma!” Yemeğini hatırlıyorsun değil mi?
“Daha kaç kere söylemem gerekiyor? “ Sana sadece bir kez söylemem yeterli olmalı.
“Bu kadar kaba olma!” Biliyorum, çok daha kibar olabilirsin ve senden bunu bekliyorum.
“Çocuklar, bu ne gürültü!” Çocuklar, lütfen biraz daha sessiz oynayın.
“Beni hiç dinlemiyorsun!” Beni dinlemeni umuyorum.
“Ne biçim davranmak o öyle, çok ayıp!” Senden “Hayır, teşekkür ederim, başka istemiyorum.” demeni beklerdim.